Sinds mijn reis naar Dublin vorig jaar lijk ik wel een abonnement op vertragingen te hebben. Ook vandaag weer. Oorspronkelijk zou ik om 11.00 vertrekken van Schiphol jaar Frankfurt om daar over te stappen naar Bogota, Colombia. En vervolgens naar San Jose, Costa Rica.

Echter was het vliegtuig vertraagt waardoor ik de overstap op Frankfurt niet zou gaan halen. Na eindelijk een vertegenwoordiger van Lufthansa gevonden te hebben was het al snel in kannen en kruiken. Ik kon omgeboekt worden naar een rechtstreekse vlucht later vandaag met KLM naar Costa Rica. 

Al met al zal ik tot 15.35 mijn tijd zien vol te maken op Schiphol, maar ben als deze vlucht wel optijd gaat 4,5 uur eerder op mijn eindbestemming. Dat is dan weer mooi meegenomen. En in plaats van 2x overstappen een rechtstreekse vlucht met onze eigen KLM. Zo zie je maar hoe het kan lopen. 

Aangezien ik oorspronkelijk om 00.30 locale tijd zou landen had ik een hotel in het stadje vlakbij het hotel voor twee nachten geboekt. Zo kon ik even acclimatiseren en mijn jetlag proberen eruit te slapen. Door mijn vroegere aankomst was dat niet langer nodig en kon ik lekker even de benen strekken in deze stad. 

Alajuela is de derde stad van Costa Rica en ligt ten oosten van de hoofdstad op enkele minuten rijden van het Internationale vliegveld. Op deze zonnige zaterdag was het een drukke bedoeling in het centrum van deze stad. Uit de boxen van de vele kleine winkels klinken de klanken van luide Latijnse muziek. Al met al heerlijk om zo een paar uur door de straten te dwalen en de jetlag eruit te lopen. 

Vanmorgen eerst het Costericaanse ontbijt genuttigd waarna de roadtrip kon gaan beginnen. Even met de taxi terug naar het vliegveld om daar de huurauto op te halen. Eenmaal de auto in bezit kon het avontuur beginnen. 

Maar 30% van de wegen zijn hier verhard en de maximum snelheid is 60/80 km/h. En op sommige plekken maar 40 km/h. Al haal je maar zelden de maximum snelheid met al die kronkel weg door de bergen. Met een wegdek, zo slecht, daar zijn de Belgen jaloers op.

Na ruim een uur gereden te hebben van Alajuela kwam ik aan in San Ramón, waar ik een kamer heb geboekt voor enkele nachten. Onderweg kreeg je mooie vergezichten voorgeschoteld. Kon uiteraard niet overal stoppen, maar heb toch enkele plaatjes kunnen schieten. 

Al vroeg was ik uit de veren om de zon te zien opkomen boven de bergen. Helaas lagen de bergtoppen in de wolken. Zelf sliep ik op ongeveer 1100 meter hoogte met dit prachtige uitzicht. 

Na wederom een lokaal ontbijt, dit keer met avocado, ananas, paprika, banaan en ei, was het tijd om weer op pad te gaan. De Arenal vulkaan stond op de planning. Een rit van zo'n 90 kilometer door de bergen. Hierbij lagen nog enkele bergtoppen in de wolken, waardoor de weg onderscheiden af en toe erg moeilijk was. Gelukkig werkt Google maps hier gewoon en kon ik op de navigatie zien welke kant de bocht op ging.

Na een rit van ruim 2 uur door ondermeer Buenos Aires en Los Angeles was ik aan de voet van de vulkaan. Dit is de grootste nog actieve vulkaan van Costa Rica. De weg was overigens goed begaanbaar, behalve dan het soms slechte zicht. Ik heb de dashcam aangehad, dus ben benieuwd wat erop staat. Na het parkeren van de auto ging de tocht te voet verder. 

Een trektocht door een tropisch regenwoud, met bijbehorende temperaturen,  van ruim 1,5 kilometer waarbij meer dan 600 meter hoogte verschil overbrugd werd monde uit bij een lava pad. Hier moet je nog ongeveer 500 meter klimmen en klauteren om te worden getrakteerd op een prachtig uitzicht. Bij helder weer kan je de vulkaan aanschouwen, die nu helaas in nevel gehuld was. Wel had ik een prachtig uitzicht op het Arenal meer. 

Op de weg terug was het zicht stukken beter. En heb ik Los Angeles genoten van heerlijke spare ribs met onderstaande panorama als uitzicht. 

Met je hoofd in de wolken wakker worden, wie heeft dat nu niet op zijn bucketlist? Ik kan je vertellen dat het knap koud en regenachtig is 😂

Dus maar de lagere regionen opgezocht en een bezoek gebracht aan een koffieplantage. Tijdens de tour werd er uitgelegd hoe de koffie bomen gekweekt en later weer geoogst worden. Allemaal handwerk. 

Daarna konden we een kijkje nemen in de fabriek. Waar de koffie vruchten gepeld worden, gewassen en gedroogd. De beste bonen worden 5 dagen in de zon te drogen gelegd en moeten steeds weer omgedraaid worden anders verbranden ze. 

Na het drogen worden ze in grote zakken van 100pond gedaan. Dit zijn ongebrande bonen. Ze worden ook ongebrande geëxporteerd. De verschillende fabrikanten willen deze namelijk op hun eigen manier branden. Overigens duurt het branden maar 15 tot 20 minuten afhankelijk van de sterkte. 

Vandaag stond een bezoekje aan de Poás vulkaan op het programma. Helaas was deze vanwege recente activiteiten gesloten. Dus maar een relatieve rustdag genomen. 

Aangezien de Arenal vulkaan eerder deze week zich verstopte in de wolken. En de Poás vulkaan zich wat druk maakt, moest ik opzoek naar een alternatief. Redelijk op mijn route lag de Barva vulkaan. Dus een derde poging.

Gelukkig is ook nu weer drie keer scheepsrecht. Het was overigens wel een grote uitdaging om hier te komen. Vanuit het dorpje Barva moest er eerst zo'n 8 kilometer over een onverharde weg bergop gereden worden. Dat blijft natuurlijk leuk om te doen. 

Eenmaal aangekomen bij het park ging de tocht eigenlijk pas echt beginnen. Een trektocht van bijna 4 kilometer bracht me bij de met water gevulde krater. De toch begon op 2475 meter en eindigde op 2725 meter met een prachtig uitzicht. Echter was het onderweg nog een hele kunst om op de benen te blijven en niet tot je enkels weg te zakken. Mijn schoenen hebben het dan ook niet overleeft.

De weg naar beneden ging overigens een stuk makkelijker. Maar het was het allemaal meer dan waard. 

Vandaag stond er eigenlijk weer een rustdag op het programma. Maar aangezien ik deze jet twee dagen geleden al heb genoten stond de planning voor vandaag nog open. Tijdens ontbijt zat ik de mogelijkheden te onderzoeken en intussen te WhatsAppen met vrienden. Een van deze lieve vrienden heeft me overgehaald nog een vlakbij gelegen vulkaan te bezoek. Waarvoor dank!

Het betreft hier de Volcán Irazu, dit is met 3430 meter de hoogste vulkaan van Costa Rica. En daarmee denk ik ook het hoogste punt van deze vakantie. Het was daar overigens maar 5° dus ik was blij dat ik nog een vest in de auto had liggen.

De grote krater van 300 meter diep en 1 kilometer breed lag helaas verstopt onder een wolkendeken. Het waren ook lastige omstandigheden om foto's te maken omdat je letterlijk door de wolken heen liep.

Het was bij de naast gelegen kleine krater wel mogelijk om daar doorheen te lopen. Het wordt vergeleken met een maanlandschap. Maarja ik ben nooit op de maan geweest dus zou het niet durven zeggen. Op onderstaand filmpje neem ik jullie mee door deze krater.

Zelf had ik nog het plan opgevat om het lager gelegen oude en verlaten ziekenhuis te bezichtigen. Het Duran Sanatorium. Dit in 1915 gebouwde ziekenhuis diende voor tuberculose patiënten en geestelijke zieken. Nadat in 1963 tuberculose niet langer een bedreiging was en de andere patiënten terecht konden in normale ziekenhuizen is dit afgelegen ziekenhuis gesloten.

Echter heeft de locatie nog een tijdje dienst gedaan als opvang huis voor weeskinderen en later als gevangenis totdat in 1973 een uitbarsting van de Irazu vulkaan grote schade aanbracht aan gebouwen. Sindsdien is het verlaten. 

Vandaag wederom vroeg uit de veren. Na een heerlijk ontbijt, fit keer pannenkoeken, was het tijd om weer verder te trekken. Na de koffers gepakt te hebben daalde ik eerste af naar het stadje Cartago. Om daar de Basilica de Nuestra Senora de los Angeles te bezichtigen.

Omdat het zondagochtend was, vond er uiteraard een dienst plaats. Dus ik kon helaas niet binnen kijken. Maar ook vanbuiten was het een prachtig bouwwerk. 

Een paar straten verder staat de ruïne van de Iglesia de la Parroquia. Deze kerk is vier keer herbouwd, maar na de verwoestende aardbeving van 13 april 1910 is de hoop opgegeven. 

De verdere route trok door en langs de Orosivallei. Met wederom prachtige uitzichten zoals bovenstaande panorama. Deze vallei is overigens erg populair bij wielrenners. Ik ben er tientallen tegen gekomen op deze zonnige dag.

Een van de stops op de route was in het dorpje Ujarras. Waar eveneens een ruïne van een kerkje staat. Dit betreft de Iglesia de Nuestra Senora de la Limpia Concepcion. Welke verwoest is door een overstroming van de Lago de Cachi in 1833.

Overigens was het deze zondag de dag van de algemene verkiezingen in Costa Rica. Dit was overal goed te merken. Aanhangers van verschillende partijen lopen en rijden rond met vlaggen en T-shirts van hun partij. En andere rijden met boxen bovenop hun auto rond waaruit propaganda klinkt.

Ook in het stadje Turrialba waar ik nu verblijf was het goed te merken. Lange rijen bij de stembus en grote drukte op het centrale plein. 

Deze stad was ooit het vervoersknooppunt tussen de Caribische kust en de hoofdstad San Juan. Door de opening van een nieuwe snelweg in 1987 en beëindigen van de spoorwegdienst in 1991. Nu zijn verroeste sporen slechts nog herinneringen aan de oude Atlantische Spoorlijn. 

Ook vandaag weer vroeg uit de veren. Na het uitchecken in Turrialba vervolgde de reis naar het noorden om het Monumento Nacional Guayabo te bezoeken. Deze archeologische vindplaats op de flanken van de Turrialba vulkaan zou zo'n 3000 jaar oud zijn.

Waarom het dorpje rond het jaar 1400 plotseling verlaten is, is onbekend. Het gebied bestrijkt 218 hectare. En naast de restanten van het oude dorpje is het ook een voedingsbodem voor vele diersoorten. 

Hierna ging de reis terug naar San José. Een rit van ruim 2 uur over goede en kinder goede wegen. Het blijft verwonderlijk dat je eerst over een stuk vers geasfalteerde weg rijdt en deze ineens ophoudt en over gaat op blubber.

Eenmaal aan gekomen in San José werd ik bij het inchecken ineens in het Nederlands aangesproken door de gastheer. Bleek hij jaren geleden voor 4 jaar in België te zijn geweest. En hij spreekt nog een aardig woordje Nederlands. 

Overigens kreeg ik kamer 14 toegewezen. Toeval? 

Na lekker te hebben uitgeslapen ben ik weer de stad in getrokken. Eerst naar het nationale museum. Dit was voordat het militaire apparaat opgegeven werd een vestigingen van het leger.

Aangezien ze erg trots zijn op het feit dat ze geen leger hebben wordt dit uitgebreid tentoon gesteld. Daarnaast krijg je te zien hoe het leven vroeger in Costa Rica was. 

Na het museumbezoek ben ik nog een rondje door de stad gaan lopen en leker zitten uitrusten in een van de grote parken aan de rand van de stad. Waar weer vele diersoorten voorbij kwamen.

Vanmorgen weer vroeg uit de veren. Want ik had om 8.00 een afspraak met een gids. Deze heeft me voor ruim drie uur meegenomen door San José en me dingen laten zien die je normaal als toerist niet ziet.

In die drie uur hebben we meer dan 10 kilometer gelopen. Dus de rest van de dag lekker uitrusten en de koffers weer inpakken, want morgen begint de terugreis alweer. Dan ga ik deze 35° langzaam inleveren voor de sneeuw.... 

Vanmorgen voor de laatste keer aan het ontbijt in Costa Rica deze vakantie. Tijd om wederom de koffers te pakken en de huurauto te gaan inleveren. Bij inlevering bleek dat ik de afgelopen anderhalve week ruim 900 kilometer heb gereden. En dat voor maar €60,= aan benzine. Dat is nog eens leuk tanken zeg maar!

Na een redelijke turbulente vlucht kwamen we nl aan in Houston, Texas. Je ziet op tv vaak allerlei taferelen bij de immigratie en dergelijke. Dus ik had me hierop voorbereid met een paar pakken koffie in mijn koffer. Maar na de paspoortcontrole kon ik zo doorlopen de VS in. Heb zelfs mijn declaratie formulier niet hoeven inleveren. 

In het hotel lekker wat gegeten en nog wat college basketbal op de tv gekeken. In wat een immens stadion spelen die gasten zeg. 

Na heerlijk geslapen te hebben in mijn ruime hotelkamer richting het ontbijt. Serieus, hamburgers als ontbijt. Die heb ik maar ff overgeslagen op de vroege morgen.

Na het ontbijt een Uber bestelt om richting het centrum te gaan. Louis, de chauffeur, vertelde onderweg honderduit over de stad en zijn jeugd daar. Na een half uurtje rijden was ik downtown. 

Heerlijk twee uurtjes door de stad dwalen, genieten en natuurlijk foto's maken. Na een bakkie koffie, uiteraard minder lekker dan in Costa Rica, weer een Uber bestelt om terug naar het hotel te gaan. Dit ging niet helemaal zoals gepland en tot twee keer toen werd de rit geannuleerd. 

Uiteindelijk door Josephine terug gebracht naar het hotel. Die het maar wat raar vond dat ik als Nederlander voor een dagje naar Houston kwam. Ze wilde niet echt begrijpen dat het gewoon mijn vliegroute was. 

Dit was de laatste update van deze reis. Iedereen bedankt voor het lezen en de vele reacties.

Tot de volgende....